FORUM HAWAJE

Aqua_

Lech Aleksander Kaczyński (ur. 18 czerwca 1949 w Warszawie) – obecny prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, prezydent Warszawy w latach 2002-2005, polityk prawicowo-konserwatywny, współzałożyciel partii Prawo i Sprawiedliwość i jej pierwszy prezes. Doktor habilitowany nauk prawnych, profesor UKSW, specjalista w zakresie prawa pracy. Brat bliźniak prezesa Rady Ministrów, Jarosława Aleksandra Kaczyńskiego.

Wykształcenie
Lech Kaczyński jest absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W 1980 uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Gdańskim z zakresu prawa pracy. W 1990 uzyskał stopień doktora habilitowanego rozprawą pt. Renta socjalna. Był profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Gdańskiego (1996-1999), a obecnie – Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (od 1999, obecnie na urlopie).

Kariera polityczna

Opozycja demokratyczna
Urodzony w rodzinie byłego żołnierza AK Rajmunda Kaczyńskiego i bojowniczki Szarych Szeregów Jadwigi Kaczyńskiej z domu Jasiewicz. Kaczyński był przez całe życie związany z demokratyczną i antykomunistyczną opozycją. Od grudnia 1976 był współpracownikiem Biura Interwencji Komitetu Obrony Robotników (KOR). Prowadził szkolenia z zakresu prawa pracy dla robotników. Od 1978 działał w Wolnych Związkach Zawodowych. W sierpniu 1980 był doradcą Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. W 1981 został delegatem gdańskiego NSZZ Solidarność na I Zjazd Krajowy. Przewodniczył zespołowi do spraw uregulowania stosunków z Polską Zjednoczoną Partią Robotniczą. W czasie stanu wojennego był internowany w Strzebielinku od grudnia 1981 do października 1982.

Przez lata był bliskim współpracownikiem Lecha Wałęsy – lidera Solidarności i późniejszego prezydenta Polski. Od grudnia 1988 był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.

Od lutego do kwietnia 1989 brał udział w obradach Okrągłego Stołu (gdzie zasiadał w zespole do spraw pluralizmu związkowego) oraz w tajnych naradach w Magdalence. W maju 1990 został wybrany na wiceprzewodniczącego Krajowej Komisji Solidarności. Zrezygnował z funkcji po przegranej walce z Marianem Krzaklewskim o fotel przewodniczącego Solidarności w lutym 1991.

Współpraca z Porozumieniem Centrum
Był senatorem I kadencji (1989-1991) i członkiem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. Był również posłem na Sejm I kadencji (1991-1993) z listy Porozumienia Centrum (nigdy nie będąc formalnie jego członkiem). Od marca do października 1991 był ministrem stanu do spraw bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy nadzorującym pracę Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Z pracy w Kancelarii odszedł po konflikcie z Wałęsą i szefem jego gabinetu Mieczysławem Wachowskim. Od lutego 1992 do maja 1995 pełnił funkcję prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Od początku krytykował Tadeusza Mazowieckiego za tzw. politykę grubej kreski. Postuluje lustrację i dekomunizację w życiu publicznym.

Był kandydatem na urząd Prezydenta Polski w wyborach w 1995. Zrezygnował jeszcze przed wyborami, 30 października, zgłaszając gotowość poparcia każdego, kto – jego zdaniem – miał szansę pokonać Lecha Wałęsę. Kaczyński wymienił wówczas Hannę Gronkiewicz-Waltz, Jana Olszewskiego, a także Jacka Kuronia.

Minister Sprawiedliwości
W czerwcu 2000 zastąpił Hannę Suchocką na stanowisku ministra sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka oraz prokuratora generalnego. Dał się poznać jako rzecznik surowych kar wobec przestępców, co przyczyniło się do wzrostu jego popularności w społeczeństwie. Stał się drugim najpopularniejszym politykiem polskim po prezydencie Aleksandrze Kwaśniewskim.

Prawo i Sprawiedliwość
W 2001 stanął na czele Prawa i Sprawiedliwości, nowej partii prawicowej, powstałej na bazie dawnego Porozumienia Centrum i niektórych secesjonistów z Akcji Wyborczej Solidarność, którą współtworzył wraz z bratem Jarosławem Kaczyńskim. Wiosną 2002 doprowadził do zjednoczenia Prawa i Sprawiedliwości z partią Kazimierza Michała Ujazdowskiego – Przymierzem Prawicy. Był prezesem w latach 2001-2003 (następnie pełnił funkcję prezesa honorowego). Wystąpił z partii podczas II Kongresu Prawa i Sprawiedliwości, który miał miejsce 3 czerwca 2006. Swoją decyzję uzasadniał tym, że "jako prezydent Rzeczypospolitej musi odrzucić wszelki partykularyzm", dodając że "rezygnuje z członkostwa w partii, ale nie z idei, która ich (zwolenników PiS) połączyła – Prawa i Sprawiedliwości (albo "prawa i sprawiedliwości").

Prezydent Warszawy (2002-2005)
Od 18 listopada 2002 do 22 grudnia 2005 roku był prezydentem miasta stołecznego Warszawy wybranym w pierwszych wyborach bezpośrednich w dniach 27 października i 10 listopada 2002 roku z ramienia PiS. W pierwszej turze otrzymał 49,58% głosów, w drugiej zaś pokonał kandydata koalicji SLD i UP Marka Balickiego uzyskując 70,54% głosów. Lech Kaczyński złożył mandat na sesji Rady miasta stołecznego Warszawy 22 grudnia 2005 – w przeddzień objęcia urzędu Prezydenta RP. Dopiero 8 lutego 2006 roku uchwałą Rady stwierdzono jego wygaśnięcie.

Opinie na temat jego rządów w Warszawie były od początku podzielone. Za najważniejszy sukces uznano przede wszystkim poprawę stanu bezpieczeństwa w mieście (spadek liczby zanotowanych przestępstw, dofinansowanie i wzmocnienie patroli straży miejskiej). Podczas jego kadencji obchodzono 60. rocznicę wybuchu powstania warszawskiego. Obchodom nadano odświętny wymiar. Przy tej okazji prezydent otworzył Muzeum Powstania Warszawskiego, co również uznano za sukces Kaczyńskiego. Władze Warszawy chwalono również za otwarcie Wydziałów Obsługi Mieszkańców.

Z drugiej strony działania władz miasta wywoływały wiele kontrowersji. Jako prezydent miasta Kaczyński w 2004 i 11 czerwca 2005 zabronił przejścia Paradzie Równości ulicami Warszawy, co wywołało kontrowersje związane ze zgodnością tego postanowienia z konstytucją. Kaczyński początkowo tłumaczył odmowę obroną publicznej moralności, później zaś brakami formalnymi oraz tym, iż tego samego dnia w Warszawie odbywa się uroczyste odsłonięcie pomnika Stefana Roweckiego "Grota", pierwszego Komendanta Głównego Armii Krajowej. Tydzień później wydał zezwolenie na organizowaną przez Młodzież Wszechpolską Paradę Normalności, która była odpowiedzią wszechpolaków na Paradę Równości.

Poza tym krytykowano zastój w inwestycjach, brak planów zagospodarowania przestrzennego czy unieważnianie kolejnych przetargów. Nie uruchomiono zapowiadanych: budowy Mostu Północnego czy odbudowy Pałacu Saskiego.

Sam Kaczyński za jedno z najważniejszych osiągnięć swojej prezydentury uznawał rozbicie tzw. "układu warszawskiego", czyli istniejącej rzekomo sieci nieformalnych powiązań rządzącej miastem koalicji Platformy Obywatelskiej (wcześniej Unii Wolności) i Sojuszu Lewicy Demokratycznej z lokalnymi biznesmenami, w ramach której dochodziło do ustawianych przetargów na głośne inwestycje. Jako symbol "układu warszawskiego" kreowano byłego prezydenta Warszawy Pawła Piskorskiego. Na tle walki Kaczyńskiego z domniemanym układem doszło do ostrego konfliktu między lokalnymi strukturami Prawa i Sprawiedliwości oraz Platformy Obywatelskiej.

Na ironię losu zakrawa fakt, że po wyrzuceniu z PO osób kojarzonych z "układem warszawskim" i założeniu przez nich Samorządowego Klubu Radnych Miasta Warszawy klub ten stał się nieformalnym koalicjantem PiS w radzie miasta - bez jego poparcia nie byłoby możliwe np. zatwierdzanie absolutorium dla prezydenta Kaczyńskiego.

Wybory prezydenckie 2005

Lech Kaczyński podczas ogłoszenia wyników wyborów prezydenckich 2005 (na drugim planie ówczesny prezydent RP Aleksander Kwaśniewski).Więcej informacji w artykule: Kampania przedwyborcza Lecha Kaczyńskiego
W marcu 2005 Lech Kaczyński jako pierwszy zgłosił swoją chęć wystartowania w wyborach prezydenckich z ramienia PiS stając się liderem sondaży. Bardzo dynamiczna kampania dała mu początkowo bardzo wysokie poparcie. Wyprzedził w rankingach znanego chirurga Religę. Precyzyjnie rozegrane wejście do kampanii marszałka Sejmu, Włodzimierza Cimoszewicza, spowodowało, że Lech Kaczyński spadł w lipcu na drugie miejsce w badaniach opinii. Po rezygnacji Cimoszewicza we wrześniu prezydent Warszawy nie odzyskał pozycji lidera, bo tę zajął w sondażach wicemarszałek Sejmu, Donald Tusk, występujący z ramienia PO.

Jesienią Kaczyński zaczął powolną pogoń za Tuskiem w sondażach, co było możliwe dzięki prowadzeniu bardzo aktywnej kampanii. Kandydat PO był przez PiS oskarżany o nadmierny liberalizm. Niespodziewane zwycięstwo PiS z wyborach parlamentarnych tym bardziej zwiększyło szanse prezydenta Warszawy. W pierwszej turze wyborów prezydenckich Kaczyński zajął drugie miejsce po Tusku otrzymując 33% głosów. W ostatniej rozgrywce prezydent Warszawy zdobył poparcie środowiska Radia Maryja, Samoobrony oraz PSL, co przechyliło szalę na jego stronę. W drugiej turze 23 października 2005 Lech Kaczyński otrzymał 8 257 468 głosów, co stanowiło 54,04% głosujących. Pewien wpływ na wynik wyborów miała też kampania, jaką za przyzwoleniem sztabu Lecha Kaczyńskiego rozpoczął Jacek Kurski, spekulując publicznie w piśmie Angora na temat członkostwa dziadka Tuska w Wehrmachcie. Zmobilizowało to na rzecz Kaczyńskiego antyniemiecki elektorat szczególnie silny na wschodzie i centrum kraju.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego rozpoczęta 23 grudnia 2005 upłynie z dniem 22 grudnia 2010.

Uroczystość zaprzysiężenia na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
Wizyty zagraniczne
Włochy i Watykan – 26 stycznia 2006
Audiencja w Watykanie u Benedykta XVI, rozmowy z prezydentem Włoch Carlo Azeglio Ciampim.

Stany Zjednoczone – 9-10 lutego 2006
9 lutego 2006 – Rozmowy plenarne w Białym Domu pod przewodnictwem prezydenta Lecha Kaczyńskiego i prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki George W. Busha.

10 lutego 2006 – Spotkanie w Waszyngtonie z przedstawicielami Komitetu Żydów Amerykańskich oraz symboliczne przekazanie zbiorów biblioteki Korbońskich dla Muzeum Powstania Warszawskiego. Wizyta w Chicago i spotkanie z tamtejszą polonią.

Czechy – 16-17 lutego 2006
Spotkanie z prezydentem Republiki Czeskiej Vaclavem Klausem, z premierem Jiřim Paroubkiem oraz przewodniczącym Izby Posłów Lubomirem Zaoralkiem.

Francja – 24 lutego 2006
Spotkanie z prezydentem Republiki Francuskiej Jacquesem Chirakiem oraz premierem Republiki Francuskiej Dominique de Villepin.

Ukraina – 28 lutego-1 marca 2006
Spotkanie z prezydentem Ukrainy Wiktorem Juszczenko, premierem Jurijem Jechanurowem oraz Julią Tymoszenko.

Niemcy – 8-9 marca 2006
Spotkanie z prezydentem Niemiec Horstem Köhlerem oraz z kanclerzem federalnym Niemiec Angelą Merkel.

Litwa – 15 marca 2006
Spotkanie z prezydentem Litwy Valdasem Adamkusem, odwiedziny Cmentarza na Rossie oraz Sanktuarium Matki Boskiej Ostrobramskiej

Słowacja – 22 marca 2006
Spotkanie z prezydentem Słowacji Ivanem Gašparovičem oraz premierem Mikulášzem Dzurindą, odwiedziny Uniwersytetu Jana Amosa Komeńskiego

Węgry – 24 marca 2006
Spotkanie z prezydentem Węgier Laszlo Solyomem oraz Polonią węgierską

Ukraina – 1 kwietnia 2006
Druga wizyta (nieoficjalna) na Ukrainie. Pobyt we Lwowie w 350. rocznicę Ślubów Lwowskich króla Jana Kazimierza Wazy i spotkanie z tamtejszą Polonią

Irak – 6 kwietnia 2006
Spotkanie z prezydentem Republiki Iraku Dżalalem Talabanim. Wizyta w Bazie Wojskowej ECHO w Diwaniji, gdzie odbyło się spotkanie z dowództwem Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe oraz z żołnierzami Polskiego Kontyngentu Wojskowego. Prezydent zapalił znicz pod tablicą upamiętniającą żołnierzy polskich poległych w Iraku oraz dokonał wpisu do księgi pamiątkowej.

Litwa – 4 maja 2006
Drugi pobyt na Litwie. Udział w międzynarodowej konferencji "Wspólna wizja na rzecz wspólnego sąsiedztwa" w Wilnie. Spotkania dwustronne z prezydentem Litwy Adamkusem, prezydentem Gruzji Saakashvilim, prezydentem Estonii Ruutelem, wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych Cheneyem, prezydentem Ukrainy Juszczenką, prezydentem Łotwy Vike-Freibergą oraz z wysokim przedstawicielem ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa – sekretarzem generalnym Rady UE Javierem Solaną.

Bułgaria – 19 maja 2006
Udział w XIII Szczycie Prezydentów Państw Europy Środkowo-Wschodniej w Warnie

Ukraina – 22 maja 2006
3. wizyta na Ukrainie. Prezydent RP zaproszony jako gość specjalny kijowskiego szczytu GUAM – prezydentów Gruzji, Ukrainy, Azerbejdżanu i Mołdowy.

Niemcy – 14 czerwca 2006
Wizyta w Dortmundzie na meczu reprezentacji piłkarskich Niemiec i Polski podczas Mistrzostw Świata. Zaproszenie otrzymał od prezydenta Niemiec Horsta Köhlera. Przed meczem prezydent odwiedził w szatni polskich zawodników.

Litwa – 5 września 2006
Trzeci pobyt na Litwie. Spotkanie z prezydentem Litwy Adamkusem.

Izrael - 10 - 13 września 2006
4 dniowa wizyta prezydenta w Izraelu i Autonomii Palestyńskiej. Spotkanie z prezydentem Mosze Kacawem, premierem Ehudem Olmertem, Szimonem Peresem i władzami palestyńskimi, prezydentem Mahmudem Abbasem. Prezydent odwiedził Ścianę Płaczu w Jerozolimie, Bazylikę Grobu Pańskiego, Instytut Yad Vashem oraz odsłonił pomnik upamiętniający żołnierzy II Korpusu Polskiego generała Władysława Andersa.

Czechy – 15 września 2006
Drugi pobyt w Czechach. Udział w szczycie prezydentów państw Grupa Wyszehradzka. Spotkania z prezydentem Republiki Czeskiej - Václav Klausem, prezydentem Republiki Węgierskiej - Laszlo Solyom i prezydentem Republiki Słowackiej - Ivan Gašparovičem.

Stany Zjednoczone - wrzesień 2006
druga wizyta w USA, wystąpienie na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Nowym Jorku

Ukraina – 30 września 2006
Wizyta na Ukrainie. Prezydent wziął udział w obchodach 750-lecia Lwowa.

Rosja – jesień 2006 planowane spotkanie z prezydentem Federacji Rosyjskiej Władimirem Putinem na okręcie w Zatoce Gdańskiej

Kalendarium wydarzeń

Rok 2005
9, 23 października 2005 – wybory prezydenckie
24 października 2005 – oficjalne ogłoszenie wyników przez Państwową Komisję Wyborczą w obecności prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego, prezydenta-elekta Lecha Kaczyńskiego i Donalda Tuska
23 listopada 2005 – Sąd Najwyższy w składzie całej Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych rozstrzyga o ważności wyboru prezydenta Rzeczypospolitej w dniu 23 października 2005 r.
23 grudnia 2005 – zaprzysiężenie Lecha Kaczyńskiego przed Zgromadzeniem Narodowym na urząd Prezydenta RP.
Na placu im. Józefa Piłsudskiego przed Grobem Nieznanego Żołnierza w Warszawie prezydent przejął zwierzchnictwo nad Siłami Zbrojnymi RP. Wcześniej na Zamku Królewskim w Warszawie otrzymał insygnia orderów: Orła Białego i Orderu Odrodzenia Polski. Oficjalne obchody inauguracji prezydentury trwały około 7 godzin.

23, 27 grudnia 2005 – nominacje na stanowiska w Kancelarii Prezydenta RP: Andrzeja Urbańskiego na szefa Kancelarii Prezydenta RP, Macieja Łopińskiego na sekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta RP, Elżbietę Jakubiak na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta RP
28 grudnia 2005 – powołanie członków Rady Bezpieczeństwa Narodowego w składzie: Bogdan Borusewicz – marszałek Senatu, Ludwik Dorn – Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji, Marek Jurek – marszałek Sejmu, Jarosław Kaczyński – poseł na Sejm, Kazimierz Marcinkiewicz – prezes Rady Ministrów, Radosław Sikorski – minister obrony narodowej.
31 grudnia 2005 – telewizyjne orędzie noworoczne do narodu

Rok 2006
7 stycznia 2006 – powołanie Zyty Gilowskiej na urząd wicepremiera i ministra finansów w rządzie Marcinkiewicza
29 stycznia 2006 – pobyt w Katowicach na miejscu katastrofy budowlanej hali targowej. Orędzie telewizyjne do narodu w związku z tragedią i ogłoszenie żałoby narodowej
13 lutego 2006 – orędzie telewizyjne: informacja o nieskorzystaniu z uprawnienia do skrócenia kadencji Sejmu w związku z nieuchwaleniem w konstytucyjnym terminie budżetu
26 marca 2006 – kontrowersje wokół przyznania Wojciechowi Jaruzelskiemu Krzyża Zesłańców Sybiru
5 maja 2006 – powołanie Andrzeja Leppera na urząd wicepremiera i ministra rolnictwa oraz Romana Giertycha na urząd wicepremiera i ministra edukacji narodowej w rządzie Marcinkiewicza
25 maja 2006 – powitanie Benedykta XVI w Polsce. Prywatne spotkanie papieża z rodziną prezydenta w Pałacu Prezydenckim
28 maja 2006 – obecność na mszy świętej na krakowskich Błoniach i pożegnanie papieża Benedykta XVI na lotnisku w Krakowie-Balicach
3 czerwca 2006 – obecność na II Kongresie Prawa i Sprawiedliwości na którym prezydent zrezygnował z członkostwa w partii
czerwiec 2006 – odwołanie Andrzeja Urbańskiego z funkcji szefa Kancelarii Prezydenta RP
24 czerwca 2006 – odwołanie Zyty Gilowskiej z urzędu wicepremiera i ministra finansów w rządzie Marcinkiewicza w związku z kontrowersjami wokół jej oświadczenia lustracyjnego
30 czerwca 2006 – publikacja kontrowersyjnego artykułu w niemieckim tygodniku Tageszeitung[1] po której odwołano planowane na 3 lipca 2006 spotkanie Trójkąta Weimarskiego w Weimarze. Według prezydenta "Moja nieobecność była spowodowana, nawet dziś jadłem znacznie mniej niż lubię, niedyspozycją dość dotkliwą"[2]. Według Gazety Wyborczej prezydent cierpi na przewlekłą dyspeptyczną dysfunkcję układu pokarmowego[3]. Niektóre media spekulowały, że niedyspozycja prezydenta była chorobą dyplomatyczną, a prawdziwą przyczyną odwołania szczytu był satyryczny artykuł.
28 czerwca 2006 obecność na obchodach 50. rocznicy poznańskiego czerwca. Spotkanie z prezydentami: Czech – Klausem, Republiki Federalnej Niemiec – Kohlerem, Słowacji – Gapsaroviciem oraz Węgier – Solyomem.
czerwiec 2006 – odwołanie spotkania z Tonym Blairem i wizyty zagranicznej w Wielkiej Brytanii
10 lipca 2006 – przyjęcie dymisji rządu Marcinkiewicza i desygnacja na stanowisko prezesa Rady Ministrów Jarosława Kaczyńskiego.
14 lipca 2006 – zaprzysiężenie rządu Jarosława Kaczyńskiego
19 lipca 2006 – nieobecność prezydenta w Sejmie podczas wygłaszania exposé przez premiera Jarosława Kaczyńskiego
25 lipca 2006 – spotkanie Belwederze z byłym prezydentem Kwaśniewskim. Dotyczyło ono kryzysu parlamentarnego na Ukrainie po marcowych wyborach.
1 sierpnia 2006 – obecność na obchodach 62. rocznicy wybuchu powstania warszawskiego
2 sierpnia 2006 – przyjęcie w Pałacu Prezydenckim prezydenta Gruzji Mikcheila Saakashvili, przebywającego z wizytą w Polsce. Prezydent RP zapewnił o pełnym poparciu dla planów przyjęcia Gruzji do struktur NATO.
2 sierpnia 2006 – nominacja Aleksandra Szczygło na stanowisko szefa Kancelarii Prezydenta RP
4 listopada 2006 – wybór nowego Prezesa Trybunału Konstytucyjnego Jerzego Stępnia oraz wiceprezesa
6 listopada 2006 - prezydent podpisał Ustawę z dnia 8 września 2006 r. o zmianie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej dopuszczającą w ramach Europejskiego Nakazu Aresztowania ekstradycję obywatela polskiego, który dopuścił się przestępstwa poza granicami Polski.
9 listopada 2006 - obecność prezydenta w 31 Bazie Lotniczej Poznań-Krzesiny podczas uroczystości przejęcia na wyposażenie Sił Powietrznych RP pierwszej partii samolotów F-16. Małżonka prezydenta Maria Kaczyńska dokonała symbolicznego nadania imienia polskiemu samolotowi F-16 – "Jastrząb" (ang. F-16 Fighting Falcon — F16 waleczny sokół)
22 listopada 2006 - obecność prezydenta w Rudzie Śląskiej, na miejscu katastrofy górniczej w kopalni Halemba
23 listopada 2006 - w związku z tragiczną śmiercią 23 górników prezydent zarządził trzydniową żałobę narodową

Kontrowersje
W 2001 Lech Kaczyński na antenie Radia ZET w wywiadzie z Moniką Olejnik określił Mieczysława Wachowskiego, dawnego szefa Gabinetu Prezydenta Lecha Wałęsy "wielokrotnym przestępcą".[dodaj źródło]

24 czerwca 2005 Lech Kaczyński został uznany za winnego zniesławienia (artykuł 212 § 2 Kodeksu Karnego) Mieczysława Wachowskiego przez Sąd Rejonowy w Warszawie, Wydział Karny. W wyroku Sąd orzekł, że skazany ma zapłacić 10 tysięcy złotych grzywny, oraz wpłacić 5 tysięcy złotych nawiązki dla Polskiego Czerwonego Krzyża oraz opublikować sprostowanie w gazecie "Rzeczpospolita". Wyrok się nie uprawomocnił, Lech Kaczyński złożył apelację do Sądu Okręgowego i wyrokiem tego sądu z 14 grudnia 2005 sprawa wróciła do I instancji. Sąd Okręgowy uznał, że prawo Lecha Kaczyńskiego do obrony zostało naruszone podczas poprzedniego procesu i że pojęcie "przestępca", jakim Kaczyński określił Wachowskiego nie jest tożsame z pojęciem "skazany wyrokiem sądu". Od 23 grudnia 2005, w związku z pełnieniem przez Kaczyńskiego urzędu prezydenta państwa, bieg sprawy został wstrzymany. Wstrzymany jest też bieg terminu ewentualnego przedawnienia sprawy.[dodaj źródło]

15 grudnia 2006 na zakończenie konferencji prasowej w Brukseli kamery zarejestrowały słowa prezydenta do Andrzeja Krawczyka: "Jeszcze jedno pytanie, ale nie od tej małpy w czerwonym żakiecie". Osobą, która została tak nazwana przez prezydenta, była dziennikarka TVN24, Inga Rosińska.[4]

Ordery i odznaczenia
Lech Kaczyński z tytułu swego wyboru na stanowisko prezydenta RP stał się:

kawalerem Orderu Orła Białego, wielkim mistrzem Orderu i przewodniczy jego Kapitule,
kawalerem Orderu Odrodzenia Polski I klasy, wielkim mistrzem Orderu i przewodniczy jego Kapitule.
Lech Kaczyński podczas pierwszego roku prezydentury wręczył blisko 70 tysięcy odznaczeń i wyróżnień w tym Krzyż Zesłańców Sybiru dla swojego poprzednika Wojciecha Jaruzelskiego. Wojciech Jaruzelski w marcu 2006 zwrócił prezydentowi przyznane mu odznaczenie.

W sierpniu 2006 prezydent pozbawił Helenę Wolińską-Brus Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski nadanego uchwałą Rady Państwa z 1954 oraz Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski nadanego uchwałą Krajowej Rady Narodowej 1945.

Rodzina

Lech Kaczyński z żoną Marią.Lech Kaczyński jest synem Rajmunda (inżyniera, uczestnika powstania warszawskiego) i Jadwigi z Jasiewiczów (filologa polskiego, pracownika PAN). Pieczętuje się herbem Pomian. Po kądzieli ma litewsko-białoruskie korzenie. Matka Jadwiga pochodzi z rodu Jasiewiczów herbu Rawicz, który, według niej, należał do "spolonizowanej szlachty litewskiej".

Jest żonaty z Marią, mają jedno dziecko: córkę Martę (ur. 1980), absolwentkę prawa na Uniwersytecie Gdańskim. Wieloletni mieszkaniec Sopotu.

W 1962 razem z bratem bliźniakiem Jarosławem zagrali role Jacka i Placka w ekranizacji powieści Kornela Makuszyńskiego O dwóch takich, co ukradli księżyc w reż. Jana Batorego.

4. Aleksander Kaczyński
(urzędnik kolejowy)
2. Rajmund Kaczyński
(inżynier)
5. Franciszka ze Swiątkowskich
(śpiewaczka)
1. Lech Aleksander Kaczyński
6. Aleksander Jasiewicz
(inżynier budownictwa)
3. Jadwiga Jasiewicz
(filolog polski)
7. Stefania z Szydłowskich
primo voto Fyuth

Przypisy
↑ Peter Köhler w artykule "Polens neue Kartoffel" użył określenia Kartoffel mówiąc o prezydencie Kaczyńskim, co wywołało burzę w polskiej dyplomacji.artykuł "Polens neue Kartoffel",
↑ "Kaczyński: Nieobecność w Weimarze była spowodowana złym stanem zdrowia", 7 lipca 2006, Wikinews
↑ "Gazeta Wyborcza" Prezydent choruje po szyderczym artykule w "Tageszeitung"? 4 lipca 2006
↑ Sikorski: Rosińska to bardzo sympatyczna małpka

Aqua_

Bez komentarza!!

Anty_Mandaryna

nasz prezydent......... hmmmmm to może jako osoba kulturalna pozostawie temat bez komentarza, a poza tym politykę zostawiam tym, którzy sie na niej znają, pasjonują nią i chcą się tym zajmować no i jeszcze potrafia, bo to prawdziwa sztuka.....

MajAaAaa

Antusia ma racje lepiej tego nie komentować skoro chcemy być kulturalni Smile